نقوش شترها و حیوانات دیگر در صحرای نفود عربستان که بیش از ۱۲,۸۰۰ سال قدمت دارند، نشان می‌دهد انسان‌های اولیه برای نشانه‌گذاری منابع آب و مسیرهای عبور در محیط بیابانی سخت از هنر حکاکی روی سنگ استفاده می‌کردند. این آثار شامل بیش از ۱۷۶ حکاکی بزرگ و قابل مشاهده بر صخره‌های بلند است و بیانگر هویت فرهنگی و حضور انسانی در منطقه بوده است.
تحلیل‌های رسوبی نشان می‌دهد وجود منابع آب شیرین احتمالاً گسترش جوامع انسانی در بخش‌های داخلی صحرای نفود را ممکن کرده است. ابزارهای سنگی و مهره‌های کشف‌شده نیز نشان از ارتباطات دوربرد با جمعیت‌های نوسنگی منطقه شام دارد و اهمیت نقوش را فراتر از جنبه هنری، به عنوان نشانه‌های راهنمایی و قلمرویی نشان می‌دهد.