مطالعه‌ای جدید نشان می‌دهد که بی‌تفاوتی پایدار، یعنی کاهش انگیزه و مشارکت احساسی، قوی‌ترین عامل پیش‌بینی‌کننده افت سریع‌تر توانایی‌های روزمره در افراد مبتلا به آلزایمر است. برخلاف سایر علائم رفتاری مانند افسردگی یا تحریک‌پذیری، بی‌تفاوتی نقش کلیدی‌تری در کاهش استقلال بیماران دارد و باید توجه ویژه‌ای به آن شود.
پژوهشگران با بررسی داده‌های نزدیک به ۹۸۰۰ بیمار، دریافتند که این علامت حتی در مراحل اولیه بیماری نیز روند کاهش عملکرد را تسریع می‌کند. نتایج این تحقیق بر اهمیت شناسایی و درمان زودهنگام بی‌تفاوتی برای حفظ کیفیت زندگی بیماران تأکید دارد.
منبع: psypost