مطالعه‌ای تازه نشان می‌دهد مجسمه‌های عظیم موآی در جزیره ایستر با روش «راه رفتن» جابه‌جا شده‌اند، نه با سورتمه یا غلتک چوبی. مجسمه‌ها دارای پایه‌های پهن و شیب رو به جلو بودند که امکان حرکت کنترل‌شده به جلو را فراهم می‌کرد. آزمایش‌های عملی با نسخه‌های بازسازی‌شده ثابت کرد که این روش حتی برای مجسمه‌های غول‌آسا نیز کارآمد است و نظریه قدیمی مبنی بر نابودی محیط‌زیست جزیره برای جابه‌جایی آن‌ها را رد می‌کند.
تحلیل مسیرها و الگوی شکست مجسمه‌ها نشان می‌دهد بیشترین شکست‌ها نزدیک معادن رخ داده و این با مدل‌های مهندسی حرکت مطابقت دارد. این تحقیق تصویری تازه از مردم راپانویی ارائه می‌دهد: فرهنگی با درک فیزیک، مهارت‌های مهندسی و توانایی همکاری که با منابع محدود خود توانستند تاریخ و هنر مهندسی خود را به جهان بازگردانند.