محققان کشف کردند که فراموشی یک نقص مغزی نیست بلکه فرآیندی فعال است که توسط دوپامین کنترل می‌شود. آنها با استفاده از کرم‌های کوچک Caenorhabditis elegans که ۸۰ درصد شباهت ژنتیکی با انسان دارند دریافتند که کرم‌هایی که قادر به تولید دوپامین نبودند، حافظه خود را طولانی‌تر حفظ کردند و دو گیرنده خاص دوپامین یعنی DOP-2 و DOP-3 نقش کلیدی در این فرایند دارند.
این یافته‌ها می‌تواند بینش جدیدی درباره حافظه انسان ارائه دهد و در درک بیماری‌های عصبی مانند پارکینسون موثر باشد. محققان امیدوارند با فهم بهتر عملکرد دوپامین در فراموشی، روزی راهکارهایی برای حمایت از افراد مبتلا به اختلالات حافظه یا کاهش حافظه در سالمندان ارائه کنند.